''ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ''
Παρακολουθώντας τα διαιτητικά όργια που συντελέστηκαν για ακόμα ένα Σαββατοκύριακο και ακούγοντας τους οπαδούς των περισσοτέρων ομάδων να στολίζουν τα γενεαλογικά δέντρα των διαιτητών με περίτεχνες βρισιές που θα ζήλευε και ο πιο περπατημένος καντινιέρης στο πασαλιμάνι, εκθέτω τα ακόλουθα.
Είναι τυχαίο ότι όλοι οι διαιτητές ευνοούν πάντα την ισχυρότερη ομάδα; Έχουμε αναρωτηθεί πόσο τυχαίο είναι ότι το σύνολο των πολιτικών που εκλέγουμε, μπλέκουν αργά ή γρήγορα σε οικονομικά σκάνδαλα; Τυχαίο άραγε το ότι στις δημόσιες υπηρεσίες σε εξυπηρετούν αναλόγως με το κοινωνικό σου status; Το ότι το φακελάκι κοντεύει να τυποποιηθεί σε αυτοτελές χαρτονόμισμα, τυχαίο και αυτό;
Δεν νομίζω. (που λέει και ο άλλος ο τύπος που είναι σαν τσοντόβιος περασμένης δεκαετίας). Η αιτιολογική βάση είναι κοινή. Είμαστε μια χώρα που η διαφθορά έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Που θεωρούμε δεδομένο πως αν μπορέσουμε να ευνοηθούμε εις βάρος ενός συμπολίτη μας ή να ωφεληθούμε κλέβοντας χωρίς κίνδυνο το κράτος, θα το κάνουμε σχεδόν μηχανικά.
Δεν είναι οι κλάδοι των διαιτητών, των πολιτικών, των δημοσιογράφων ή των γιατρών που είναι διεφθαρμένοι και ξαφνικά μεταλλάσουν όποιον ηθικό εισχωρήσει εντός τους. Είμαστε όλοι εμείς, που στελεχώνουμε αυτούς τους κλάδους. Απλά ο καθένας μας, θεωρεί τον εαυτό του συγκριτικά ηθικό. Η έκταση όμως της διαφθοράς μας εξαρτάται κατά βάσει από τι δυνατότητες που έχουμε στο χώρο στον οποίο κινούμαστε. Αν είσαι υδραυλικός και κλέβεις το κράτος μη κόβοντας αποδείξεις, αν είσαι αγρότης και έχεις δηλώσει ως καλλιεργήσιμο μέχρι και το μικρό σπίτι στο λιβάδι, κάτι αντίστοιχο θα έκανες και αν ήσουν υπουργός. Απλά τότε οι δυνατότητες σου θα ήταν μεγαλύτερες.
Έτσι και όσοι από εμάς αποφασίζουν να γίνουν διαιτητές. Σφυρίζουν όπως εμείς ψηφίζουμε. Λειτουργούν εντός γηπέδου όπως λειτουργούν και λειτουργούμε εκτός. Με κριτήριο ποιος μπορεί να βοηθήσει στο μέλλον εμάς ή τα παιδιά μας ή με ποιόν είναι ασφαλέστερο να τα έχουμε καλά. Έτσι όπως άλλο ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και άλλο κάποιο αδύναμο εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, άλλο Μαρινάκης και άλλο ο πρόεδρος του Αστέρα Τρίπολης. Διαφορετικό κίνδυνο ενέχει να μην τα έχεις καλά με τους πολυάριθμους Παναθηναϊκούς και διαφορετικό με τους οπαδούς του Πανιωνίου. Ασχέτως αν αντιλαμβάνεσαι την άνιση μεταχείριση.
Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση και θα ήταν χρήσιμο καταρχήν να το αντιληφθούμε. Η παραδοχή και κατανόηση του προβλήματος είναι ο μοναδικός δρόμος για οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής.
Α! Και μια που το θυμήθηκα να συμφωνήσω έστω ετεροχρονισμένα με τον Θόδωρα και να σας πω, ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛ@@ΕΣ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ (έστω κατ’ αναλογία).
Τα σέβη μου
